Kahverengi güzel değil, genç de değil… tam 37 yaşında… benim gibi. Kolay bir hayatı olmadı… yıllarca ülkeden ülkeye, evden eve taşındı… ihmal edildi ama hiç geride bırakılacak kadar vazgeçilmedi… hep bir kolinin üstüne tıkıştırıldı… süpriz bir şekilde deponun bir yerinden çıktı… sen artık büyüdün bunu artık vermek lazımları hep atlattı… adı da kendi gibi sıradandı "Kahverengi". Hep orada oldu ama uzun yıllar altın çağını yaşamadı… Ta ki küçük kız onu keşfedene kadar… küçük kızın ondan çok daha renklileri, yumuşakları, eğlencelileri oldu ama hiçbirine Kahverengi gibi bağlanmadı… diğerleri oyuncaktı, Kahverengi başka bir şey… Küçük kız onu çok sevdi, güzellikten öte şeylere önem verdi o küçük yaşında… Kahverengi’nin hikayesi vardı… Annesi de küçükken uyuyamadığında Kahverengi’ye sarılmıştı. Şimdi Kahverengi onu kötü rüyalardan koruyordu… her akşam bıkmadan usanmadan sarıldı Kahverengi’ye, sarılıyor… hiçbir yeni gelen Kahverengi’nin yerini alamıyor… Ona kendi bebeklik tulumunu giydirdi, yorgun ve sıradan Kahverengi bile daha sevimli artık…
Bugün tam da kahverengi… siyah değil ama beyaz hiç değil… en iyi ihtimalle kahverengi… Umarım küçük kızın çocuğu da bu topraklarda Kahverengi’ye sarılarak sadece perdenin arkasındaki hayali canavarlardan korkup güvenle uyuyup, huzurla uyanabilir.