Sizinle kavga edince yeni şeyler öğreniyorum… çok teşekkürler. Iyiki varsınız
Bu notu yanlış hatırlamıyorsam 3-4 sene önce Mina bir tartışma sonrası odamızın kapısının altında atıvermişti… o zaman ki özür dileme methodu buydu. Önce birbirimizi yiyip küsüyor kendi alanlarımıza çekiliyorduk sonrasında o biraz düşündükten sonra böyle tatlı notlarla, çizdiği resimlerle özür diliyordu. Sonra konuşup anlaşıp, öpüşüp koklaşıp, birbirimizi çok sevdiğimizi söyleyip barışıyorduk.
Bu not ile ilgili çok gururlandığımızı hatırlıyorum. O küçücük aklıyla konuya ne kadar da farklı bir olgunlukla bakmıştı.
O günleri özlüyorum.
Bugün tartışmalarımız daha kanlı, barışmalar daha zor.
Atarlı ergen annesi olmayı sevmedim… pek de iyi beceremiyorum. Gelgitleri yönetmekte zorlanıyorum…duymamam gereken şeyleri duyunca söylememem gereken şeyleri bir çırpıda söylüyorum. Her ikimiz de söyledilerimize pişman oluyoruz ama nafile… gözyaşları akıyor, iki taraf ta birbirini kendi bildiğince cezalandırıyor. Her seferinde yine olayın buraya gelmesine üzülüyorum ve acaba ne yapsam, ne desem konu buraya gitmezdi diye düşünüyorum ama işin içinde çıkamıyorum. Her seferinde bir daha bunu böyle yapmayalım diye konuşuyoruz, biraz daha vakit alıyor ama yine öpüşüp koklaşıp barışıyoruz. Sonra yine yapıyoruz.
Annemle ben böyle değildik. Ama annem ben, ben de Mina değildik. Bugünün anneleri olarak hiç kendimize benzemeyen bir nesle annelik yapmaya çalışıyoruz. Ben kendi adıma çok zorlanıyorum. Daha 11 yaşındayken bu kadar zorlanıyorsam, bunun 13-15’i var diye gece uykularım kaçıyor. Çalışan anne olarak kızımla geçirdiğim kısıtlı zamanda onunla tartışmak istemiyorum ama her istediğini, istediği şekilde, istediği zamanda yapmasına da imkan olmadığı noktada çatışma kaçınılmaz oluyor.
Anne- baba olarak okuyoruz, danışıyoruz ama yüzde yüz çalışan bir model bulamadık. Sorumluluk aldıkça özgürlük vermeye, başarıyı değil çabayı ödüllendirmeye, ona makul konularda söz ve seçme hakkı vermeye çalışıyoruz. Bazen az, bazen çok yapıyoruz. Çocukların vaazla değil, bizi gözlemleyerek öğrendiğini bazen unutuyoruz. Cezanın da ödülünde işe yaramadığı durumlarda bocalıyoruz. Onu dinlediğimizi düşündüğümüz bazı zamanlarda aslında hiç duymadığımızı fark edip utanıyoruz. Sorun ne olursa olsun, ona ne kadar kızgın olursak olalım onu çok sevdiğimizi çokça söylemeye çalışıyoruz. Düşüyoruz, kalkıyoruz, sonra tekrar düşüyoruz ve tekrar kalkıyoruz. Öpüşüp, sımsıkı sarılıp barışıyoruz. Bu hararetli dönemden hem anne hem de baba olarak nasibimizi alıyoruz ama klişe anne-kız çatışması dolayısıyla ben biraz daha fazla ateş hattında kalıyorum babaya göre.
Her tartışmada yeni şeyler öğrendiğim kesin ama ben biraz mola istiyorumJ önümüzdeki sömestr dönemi hayırlara vesile olur inşallah.
Tüm tecrübesiz yeni ergen annelerine sevgilerimle…
Stajyer ergen annesi Ceren