Bir sohbet sırasında bir cümlede fena halde takıldım…
Yeni eşinden ayrılmış, genç başarılı bir adam… “en yakın arkadaşımı trafik kazasında kaybetmiş gibi hissediyorum” dedi.
Bir boşluk var ama tam da değil…
Hep hayatımda kalsın, iyi olsun isterim ama artık sevgilim, karım değildi diye ekledi.
Eşini tanımıyorum ama kendisinin hayata ne kadar tutkulu olduğunu biliyorum.
Genç sayılacak yaşta, kariyerlerinin, hayallerinin çok başında çok aşık olarak evlenmişler.
Sonra kariyerler, hayaller farklı yerlere gitmiş… birisi hayallerinin peşinde koşarken diğeri daha fazla yalpalamış…iş güç gitgide daha az birlikte zaman geçirmeye başlamışlar, ortak hayaller gitgide azalmış, hayatlarına her sabah başka bir pencereden bakmaya başlamışlar.
Birlikte üzülmek daha kolaydır sevinmekten… birinin gerçekleşen hayallerine birlikte sevinememişler, paylaşamamışlar.
Sonuçta hayaller de hayatlar da başka yerlere savrulmuş.
Allahtan çocuğumuz yoktu dedi…
O anlatırken ben hala ilk cümledeyim… en yakın arkadaşını trafik kazasında kaybetmiş gibi… en yakın arkadaşı trafik kazasında kaybetmek korkunç bir şey… böyle bir kazanın geleceğini bilse insan engellemek için yapmayacağı şey yoktur herhalde…
Peki gelen bu kazayı hiç mi hissetmemişlerdi… yeterince çaba harcanmışlar mıydı?
Sevgili’den, eşten arkadaşa dönüşme kazası iki taraf da çabalasa engellenebilir miydi?
Günlük koşuşturmacada, ben olma, birey olma telaşesinde bazen de biz olmayı unutmasalar acaba farklı olur muydu?
Onları ilk başta birbirlerine çeken şeylere daha fazla tutunsalar…
Birlikte yapmaktan hoşlandıkları şeylere daha fazla zaman ayırsalar…
Başarıları, hayal kırıklıklarını, hayalleri daha fazla paylaşabilseler…
Daha fazla birlikte gülseler…
Daha fazla konuşsalar…
Daha fazla tartışsalar…
Araya km'ler girse de mesafelerin girmesine izin vermeseler…
Daha fazla konsere gitseler…
Küçük kaçamaklar yapsalar…
Daha çok birbirlerini sevdiklerini söyleseler…
Daha fazla sevdilerini hissettirseler…
Birbirlerinin kusurlarına daha fazla göz yumsalar…
Daha fazla sarılarak uyusalar…
Daha fazla sevişseler…
Daha fazla süpriz yapsalar…
Daha fazla takdir etmeyi hatırlasalar…
Daha fazla söylenen kadar söylenmeyeni de duymaya çalışsalar…
Özetle daha fazla çabalasalar farklı olur muydu acaba?
Kimse bilemez.
Dışarıdan ahkam kesmek kolay.
Ama belki farklı olurdu gerçekten…
Bilinçli bireyler olarak herhangi bir kaza olma ihtimaline karşı elimizden gelen her türlü önlemi alma çabamızı düşününce ilişkilerimize karşı bu kadar hoyrat olabilmemiz beni bazen dehşete düşürüyor.